خود را می کاوم.....

نه از روی تردید بلکه از روی کنجکاوی......

به پشت سر می نگرم.اثری از راه گل آلود و باتلاق های حاشیه ی آن که بار ها

زندگیم را به خطر انداخته بود نمی یابم.در عوض در افق نوری را می بینم که آغوش خود

را به سوی من گشوده است و انتظار مرا می کشد.

اکنون یک چیز به همراه خود دارم و آن تجربیات گرانبهای گذشته است. 

راه بسی دراز  است و  راه های گل آلود بسیار نیز......